Nico-Jan van Dijk gedichten
Welkom op onze website
Welkom op de website met gedichten van Nico-Jan van Dijk.
Links kunt u de gedichten vinden.
De titels van de gedichten staan daar genoemd.
Poëzie is een vorm van spreken
dat weigert om te verdwijnen
achter de rij van eindeloze feiten
poëzie is even koppig als belangeloos
en zal ook zo blijven voortleven
hoog boven de taalgrens
maar binnen handbereik
dichtbij en onbereikbaar tegelijk
en met een reden
poëzie is het gesprek
dat nooit begon
en nooit meer eindigt.
.
VOOR FACEBOOK KLIK HIER
Voor voetbalgedichten van Nico-Jan van Dijk
Klik HIER voor de website
Voor Nico-Jan van Dijk De Rotterdamse gedichten
Klik HIER voor de website
Reacties kunt u sturen naar dijk8910@planet.nl
(alle rechten voorbehouden).
Sneeuw in de stad.
Door de sneeuw
wordt zichtbaar
wat anders
in de stad
verborgen blijft
wie alleen op de vlucht is
voor een koude dreiging
en wie op weg zijn
naar huis.
(Sneeuw in de stad). (2022).
Soms denk ik.
Soms denk ik
dat er mensen onder ons zijn
die misschien wel tegen wil en dank
over een kennis beschikken
waarvan ze zelf niet eens weten
dat ze die bezitten
soms denk ik
dat er mensen onder ons zijn
aan wie gedachte vreemd is
dat ze die kennis ook zouden kunnen delen
en als ze dan uit het zicht verdwijnen
dan gaat die kennis met ze mee
de schat
waarvoor geen naam bestaat
gaat dan voorgoed verloren
de woorden
die misschien wel nooit hebben bestaan
verdwijnen dan in een vreemde stilte.
(Soms denk ik). (2022).
Het Puttertje.
Als ik langs het schilderij zou lopen
dan zou het me niet eens opvallen
het was vooral die ongewone naam
die me op het schilderij opmerkzaam maakte
Het Puttertje
en nu trekt het schilderij de aandacht
door het boek met dezelfde naam
ik denk dat we de redenen
waarom iets de eeuwen overleeft
eigenlijk niet goed kennen
op het moment zelf lijken vaak
heel andere zaken van belang
andere schilderijen krijgen dan meer de aandacht
en we denken
dat wat wij op dat moment belangrijk vinden
ook voor toekomstige generaties belangrijk zal zijn
maar later blijkt
dat we het niet in eigen hand hebben
dat we het niet vooraf weten
en dan keert een vogeltje terug
uit lang vervlogen tijden
en neemt dan zijn bescheiden plaats weer in
met een klein kettinkje
is hij aan de aarde gebonden
maar zijn kopje toont een vastberadenheid
alsof hij ieder moment kan wegvliegen
de hemel tegemoet
en dan denk ik aan dat sprookje
dat misschien nooit eerder is verteld
maar nu dan toch verteld moet worden
kinderen zijn in de nacht
naar het marktplein geslopen
om de gevangen vogels te bevrijden
wat nu gaat komen
het opstijgen en vliegen
zal moeilijk zijn
na lange tijd van gevangenschap
maar de richting van hun vlucht
staat al vast
vanaf het allereerste begin.
(Het Puttertje). (The Goldfinch, boek van Donna Tartt). (2017).
Andreas Burnier.
Na verloop van tijd
komt als vanzelf de vraag op
of de toekomst
alleen maar een herinnering is
die eigenlijk achter ons ligt
dan komt met iedere stap
de gedachte dichterbij
dat verlangen
een soort van heimwee is
een vorm van herinnering
die voorgoed het besef
van een bevrijding
in ons heeft wakker gemaakt
en wie eenmaal
door die hand is aangeraakt
die zal altijd blijven zoeken
omdat hij niet anders kan
omdat hij geen rust meer vindt
maar het is altijd
een belofte gebleven
het is nooit waarheid geworden
het is altijd een plaats gebleven
achter de horizon
dat veilig bestaan in dat veilig land
dat heeft nooit bestaan
en dat land wacht ook niet op ons
ergens in de verte
de enige troost is
dat we even mogen rusten
om dat verlangen
een plek te geven
een plaats
tussen droom en daad
tussen hoop en vrees
met geen ander doel
dan de bevrijding van de dwang
dan de bevrijding van de verklaring
daar regeert een wet
die niets eist
niets gebiedt
alleen maar vraagt
steeds weer vraagt
een erkenning
zonder voorwaarden
die tijd
die ruimte
en die aandacht
die eeuwenoude bron
we weten
dat we altijd vreemdelingen zullen blijven
soms herkennen we elkaar.
(Andreas Burnier). (Ter herinnering aan Andreas Burnier). (2020).
(Voor de Plato-club).
Anselm Kiefer
Boomstammen in de sneeuw
gaan steeds meer
op tankversperringen lijken
en je weet ineens ook zeker
dat dit wel berkenstammen
moeten zijn
ook al zijn de boomstammen
niet van zilver
en is alleen de ondergrond
maar leeg en licht
maar leegte
is nooit alleen maar leegte
en verlatenheid
is nooit alleen maar verlatenheid
het is altijd een uitnodiging
om een betekenis te zoeken
juist waar een betekenis
zo nadrukkelijk wordt geweerd
voor herkenning
zijn vage contouren
en donkere schaduwen
noodzakelijke voorwaarden
en een oude stad
die vaag een verwoeste beschaving
laat zien
maar ook een verwoeste beschaving
is een beschaving
en ook een verdwenen taal
is een taal
die grote woorden heeft gekend
maar de taal
die de eeuwen overleeft
dat is een taal die alleen maar
uit beelden bestaat
hoe ouder het verleden
hoe sterker de beelden
hoe vager de resten
hoe dieper onderlaag
de weg
die naar de horizon leidt
is gedoemd
om daar te verdwijnen
in een tijdloos landschap
dat in ons denken
altijd al heeft bestaan
want in de vallende duisternis
gaan verleden en toekomst
steeds meer op elkaar lijken
hier raken
verdwenen beschavingen elkaar
een dag begint
zoals die is geëindigd.
(Anselm Kiefer). (2020).
Jules Deelder
De dichter
geeft geen verklaring
en verhoort geen gebeden
de dichter
zegt niet de woorden
die we willen horen
en komt niet dichterbij
als wij het verwachten
nee,
de dichter verdwijnt
in het woord
dat hij zelf heeft geschreven
en laat ons geloven
in de zoektocht
die nooit meer eindigt.
(Ter herinnering aan Jules Deelder). (2019).
Jules Deelder2
Voor Amsterdammers
bestaat er geen verschil tussen
Overschie en Schiebroek
voor hen is dat dezelfde wijk
ergens aan de rand van Rotterdam
Rotterdam-Overschie
waar Jules Deelder is geboren
en Rotterdam-Schiebroek
waar ik ben geboren
in het toch vrij uitgestrekte gebied
tussen deze beide stadswijken
loopt de Bovendijk
en daar stond vroeger
de fabriek van Ger de Kroes
Gekro was de handelsnaam
van het destructie bedrijf van dierenresten
en de stank van deze fabriek
ging soms naar Schiebroek
soms naar Overschie
maar meestal komt de wind uit het westen
verder wordt dit gebied bepaald
door het vliegveld
dat vroeger Zestienhoven heette
zowel Overschie als Schiebroek
hadden in de vroeger tijden
veel overlast van de grote vliegtuigen
die op Engeland vlogen
naar mijn inschatting was de overlast
voor beide wijken ongeveer gelijk
als die grote propellor vliegtuigen overkwamen
dan stond de thee te schudden in de kopjes
en ik meen me een gesprek
van een ouder echtpaar te herinneren
dat als volgt ging
pa dit lijkt wel een bommenwerper
die overkomt
en de man schreeuwde terug
ma dit is geen bommenwerper
die je hoort
dit is de vooruitgang
die ons is beloofd
o, dan is het goed.
(Overschie). (Bij het overlijden van Jules Deelder). (2019).
Cassablanca
Alles zien we dan van een afstand
omdat de grenzen steeds meer vervagen
dit is de afstand
die een ander werelddeel
van nature al heeft
dit is de afstand
die onze eigen wereld
tot de ware grootte terugbrengt
dit is Cassablanca
dit is de hele wereld
maar dan binnen handbereik.
(Cassablanca). (2019).
Robert Frank
Nooit worden de kleuren
in een foto uit die tijd gemist
nooit stellen we de vraag
of er toen al kleuren waren
zo was die wereld nu eenmaal
een andere wereld was er niet
een beeld uit die tijd
is dan ook nooit rauw of somber
want op hetzelfde moment
is het tegenovergestelde ook waar
iemand die het ziet
en het nog zegt ook
hoe het werkelijk is
iemand die de schijn
achter zich heeft gelaten
en al jong verdreven is
uit het paradijs
de buitenstaander
die de mensen ziet zoals ze zijn
want wie niets meer te verliezen heeft
die voelt de vaste grond
de vaste grond om verder gaan
de wereld over te gaan
en dan weer terug te keren
terug te keren naar het punt
NICO-JAN VAN DIJK GEDICHTEN
waar de kleuren niet worden gemist
Nieuwe reacties
06.05 | 12:16
Wat een prachtig gedicht dat tot de verbeelding spreekt! Dank je wel voo...
23.04 | 07:04
Bedankt voor het sturen. Mooi gedicht..
nooit meer rauw of somber is.
(Robert Frank fotograaf 1924-2019). (The Americans). (2019).
Toen in 2014 mijn computer was gestolen
had ik gelukkig mijn bestanden
op een externe schijf opgeslagen
alleen het gedicht
waar ik op dat moment aan werkte
Remco Campert 90 jaar.
is verloren gegaan
dat was een gedicht
naar aanleiding en enkele zinnen
uit jouw gedicht
het zweven boven je eigen leefomgeving
het opgaan in het fijnstof van de stad
en de dromen van een meisje
dat bij een tramhalte wachtte
het gedicht is verloren gegaan
en kan ik niet meer terug halen
alleen de herinnering
aan het moment
dat ik jouw gedicht voor het eerst las
dat is nog gebleven.
(Remco Campert 90 jaar). (2019).
Les Murray
Waarom denken aan een hemel
er bestaat nu al een leven
dat onttrokken is aan alle aandacht
en dat we steeds weer
tot leven moeten roepen
door aandacht te geven
door mensen hun naam terug te geven
onttrokken aan de meningen
aan de ontkenning
wat opvalt is
dat we niet hoger kunnen reiken
dan gewoon te zeggen
wat we dagelijks zien
houthakkers aan het werk
in de bossen
en boeren die de koeien
op tijd gaan melken
want laten we eerlijk zijn
wie leeft er in een abstractie
wie woont er in een theorie
niemand
waarom denken aan een hemel
we blijven mensen toch nog langer zien
dan ze er nog zijn
en we blijven hun stemmen toch nog horen
ook al zijn ze al lang verstomd
zo zie ik mijn ouders
nog steeds
in hun vertrouwde omgeving
alles hetzelfde is gebleven
ieder moment
kunnen ze terugkeren
alleen op hun gezichten
zie ik geen zorgen meer.
(Waarom denken aan een hemel). (Ter nagedachtenis aan Les Murray). (2019).
van een Amerikaanse auto
in een land
dat hun kinderen eerst zouden begrijpen
het bewijs
dat het toch nog is goed gekomen.
Gezichten die ik probeer te herkennen
op de loopbrug van de Holland Amerika Lijn
een foto zonder kleuren
zwart wit
voor het laatst kijken ze achterom
wat lachend
zonder een weg terug
(Holland Amerika Lijn). (Foto Cas Oorthuys). (2019).
Utrecht
Een opgewonden saamhorigheid
die maar een korte tijd duurt
en daarna de lange nacht
voor de slachtoffers
als de aandacht weer is verdwenen
als de vrede weer is teruggekeerd.
(Utrecht 18-03-2019). (2019).
Rap op Zuid
Sneeuw verandert veel
maar laat ook veel voortbestaan
zoals dat hoort
een andere taal
voor steeds hetzelfde woord
de aandacht van de straat
licht even op
voor zomaar een stap
van zomaar een mens
zo traag
zo sloom
de ondergrond
zo wit
zo koud
de rap op Zuid
die verder niemand anders hoort.
(Rap op Zuid). (2019).
Achteraf bezien
is alles een voorbereiding geweest
achteraf was die voorbestemming
om zonder remming
het gevecht aan te gaan
er al veel eerder
en was je al veel langer
inwoner van dat zelfgekozen rijk
Joseph Brodsky
waarin de zon nooit ondergaat
waarin alleen de vaste kern
nog van belang is
omdat die vaste kern het enige is
dat je nooit achter laat
maar altijd met je meegaat
een leven lang
voor wie de grens verkennen
is er geen rust op aarde
midden op zee zijn dromer bozer
en wordt de profeet verzwolgen door de grote vis
woonde in zijn ingewanden
woedend op het strand gegooid
voortaan moet hij verder
zonder de mensen en geluiden
om hem heen
die soms het zicht ontnamen
soms bescherming boden
niemand ziet zichzelf
zelfs niet in een spiegel
we herkennen alleen een ander
maar weten dat zelf niet
het is daarom geen heldendom
geen vooropgezet plan
het is alleen de twijfelachtige eer
om een profeet te zijn
op de juiste plaats
op de juiste tijd
een profeet weet alleen
dat er niets bestaat
of het is altijd in gevaar
dat geen machthebber
ooit is te vertrouwen
maar als woorden waarheid worden
dan vinden ze op eigen kracht hun weg
in zinnen die vechten op hun bestaan
ligt een niet te temmen kracht
daarom blijft een woord
in ballingschap geschreven
altijd in beweging
en vindt geen onderdak.
(Joseph Brodsky 1940-1996). (2018).
De rivier geeft een weg aan
die wij anders nooit zouden zien
en maakt een land begaanbaar
waar wij anders nooit zouden komen.
(Jacqueline Hassink 1966-2018).
Jacqueline Hassink
(N.a.v. de serie ; Unwired). (2018).
Pater Jan van Kilsdonk
In de kerk werd hij
alleen maar geduld
en in de kroegen
was hij de man uit vervlogen tijden
die altijd op de achtergrond
aanwezig was
bijna afwezig
al betwistte niemand zijn plaats
als betrokken buitenstaander
al wist hij zelf wel
dat hij het talent had
tot een soort van nabijheid
waarvan je denk
dat die veel voorkomt
maar die in de praktijk
toch hoogst zeldzaam blijkt te zijn
maar is dit niet het kenmerk van iedere profeet
door de eeuwen heen
als je weet dat dit de weg is die je moet gaan
uit een soort van voorbestemming
dan is je eigen plaats niet meer zo van belang
wel die van anderen.
(Pater Jan van Kilsdonk). (2019).
Pierre Kemp
De dichter
is een vreemdeling voor zijn huisgenoten
een onbekende op zijn werk
de zwijgende man in de trein
die onbegrijpelijke zinnen noteert
in een klein boekje
dat hij voorzichtig dicht doet
wanneer zijn eindbestemming nadert
maar laten we eerlijk zijn
schepping is een daad
van grote eenzaamheid
wat ze verder ook mogen zeggen
het werk is nooit af
een gedicht is een standbeeld in de steigers
waaraan het verkeer voorbij raast
zonder op te kijken
nooit wordt de volmaaktheid bereikt
nooit is iets zeker
wanneer een dichter
voorleest uit eigen werk
kijkt hij ook altijd even de zaal in
en is dan verbaasd
dat er toch nog mensen zijn gekomen
maar misschien
zijn het ook wel de laatste passagiers
die meegaan
tot aan station Eygelshoven
op zijn dagelijkse reis
over enkel spoor
naar de Laura mijn.
(Pierre Kemp). (2018).
Boven leeg polderland
zie ik de buitenaardse dans
van spreeuwen
Dans van de spreeuwen
een teken aan de hemel
dat gezien wil worden
dat gehoord wil worden
maar voor wie
waarvoor
de hoop
om eenmaal op te gaan
in een volmaakt geheel
gewichtloos en stuurloos
zonder plan
dat is onze diepste wens
met eeuwige vormen
en aardse stemmen
zo worden onze dromen waarheid
de volmaakte beweging
als een school van vissen
uit een ander werelddeel
een storm
een wervelwind
een vlucht
een terugkeer
maar waarheen
waarvoor
toeschouwers zijn we
toeschouwers blijven we
dat weten we
ons verstand
heeft nooit het laatste woord
alleen de spreeuwen
kennen de reden van hun dans.
(De dans van de spreeuwen). (2015).
Toen je wegging
keek je nog een keer om
met een glimlach
om ons gerust te stellen.
(Guusje Nederhorst). (2004).
Guusje Nederhorst
Holland Amerika Lijn
en wat we zien