Kermis

Stemmen

op een winteravond

in een donkere straat

stemmen

die plotseling dichterbij komen

en de nacht openbreken

berichten uit een wereld

waar het nog licht is

en waar het nog lang licht zal blijven

waar gelachen wordt

en waar schaamte geen belemmering is

voor de volgende dag

een onbekende kracht

dwong mij daar iedere avond

naar te luisteren

naar flarden van gesprekken

zonder voorgeschiedenis

zonder aankondiging

berichten uit een ander land

uit een ander werelddeel

waar het nu licht wordt 

en waar de geluiden van de morgen

het nu langzaam overnemen   

als schepen

die wachten voor de kust 

die als het licht wordt

langzaam opdoemen uit de mist

ongemerkt was ik

de man geworden

die altijd buiten was

en die de mensen zag

In het licht van hun ramen

ik zag hun bewegingen

ik zag hun gebaren

ik zag hun toneelspel

zonder ophouden

voor een onzichtbaar publiek

Als vanzelf werd ik aangetrokken

door het laatste licht

dat op dit uur

de nacht nog wat verlicht

en dat nog getuigt

van een menselijke aanwezigheid

zwijgend ging ik

met de stroom van mensen mee

geluidloos door de straten

op weg naar het kermisterrein  

de laatste vrijplaats

om alleen te zijn met je gedachten

een soort van onderkomen

een soort van rechtvaardiging

om zomaar doelloos rond te lopen

een stap naar de volgende dag

waarnemer

of buitenstaander

toeschouwer

van een verlicht theater

of misschien wel een heimelijk medestander

van al die kleine gelukzoekers

die hier als vanzelfsprekend rondlopen

worden ze aangetrokken

door die ene kleine kans

op het grote geluk

en denken ze

diep in hun hart

dat zij die ene uitzondering zullen zijn

op wie het lot valt

gelukzoekers zijn het

al zeggen ze zelf 

dat ze geen illusies kennen

en dat ze hun vertrouwen ontlenen

aan hun ongeloof

aan hun wantrouwen

tegen alle grote gedachten

maar misschien is dit wel hun grote geheim

dat ze zich moeiteloos aanpassen

aan ongerijmdheden 

als de zwaartekracht

en het domme lot 

En als het hun eigen onvermogen is

dan zullen ze zelf

nog het meest lachen

om hun eigen onvermogen

want dit is het echte leven

dat hier zijn rechten opeist

hier op de grens

van de luide muziek

en de koude vriesnacht

daar lossen hogere gedachten

als vanzelf op

dat zegt hun lach 

luid in de winternacht

maar op de achtergrond

aan de randen van het licht 

daar staan altijd mannen 

die alleen maar toekijken

mannen

die nooit de zwaartekracht zullen tarten

en die nooit hun geluk zullen beproeven

mannen

die alleen maar afwachten

en later weer doorlopen

een vast patroon

dat zich iedere avond herhaalt

en dat een vaste plaats heeft gekregen

hier op het kermisterrein

zonder dat het iemand nog opvalt

kennelijk zijn er altijd mensen

in ons bewustzijn aanwezig

die naamloos op de achtergrond

alleen maar afwachten

en die door het scherpe licht

aan het zicht zijn onttrokken

niemand kan ze zien

niemand kan ze horen

de harde muziek overstemt ze   

ze zijn alleen maar zichtbaar

voor wie opkijkt

voor wie ze wil zien

zwijgend

als de sterrenhemel

op een koude winternacht

Is dit dezelfde band

die ook bestaat

tussen de spelers op het toneel

en de mensen in de zaal

zonder elkaar

zouden ze niet kunnen bestaan

en zonder elkaar

zou er ook geen rechtvaardiging zijn

voor hun aanwezigheid  

op een avond als deze 

of weten we diep in ons hart

dat er een tijd zal komen

dat we zelf tot de menigte behoren

die zwijgend toekijkt

en dat die afstand nooit zo groot is     

als die op het eerste gezicht misschien wel lijkt

en weten we ook

dat zo mensen uit ons leven verdwijnen

ongemerkt

een voor een

zonder groet

zonder afscheid te nemen

zoals de duisternis

ook geen scherpe lijnen kent

en de grenzen toedekt

en langzaam wordt het stiller

dan zal het niet meer lang duren

dan zullen de lichten doven

dan zal de muziek verstommen

spelers en toeschouwers

gaan dan steeds meer op elkaar lijken

winnaars en verliezers

zijn dan niet meer van elkaar te onderscheiden

in het laatste koude licht

zijn het dezelfde donkere gestalten

die verdwijnen in de nacht.

                                    (Kermis).      (2016).