Laaxum

De oude visafslag van Laaxum

verdwijnt niet langzaam in de mist

maar gaat alleen over in een ander bewustzijn

waar alles zijn eigen plaats heeft

en alles tijdloos is.

 (Laaxum 1).     (2017).    

                                                                                           (Schilderij Willem van Althuis).    

De overgang

van figuratief naar abstract

op het moment

dat de menselijke maat

nog net zichtbaar is.

                  (Laaxum 2).          (2017).

Dit licht

zal ik altijd herkennen

dit is het licht

dat de stilte

voelbaar maakt

en het alleen zijn

tot een verbindende kracht maakt.

                     (Laaxum 3).               (2017).        

                                                                                               (Schilderij Willem van Althuis)

Je denk misschien

dat in de mist

alles abstracter wordt

en dat alles verder weg lijkt

op weg naar een onzichtbare grens

maar om een bepaalde reden

wordt het ook persoonlijker

komt het ook dichterbij

er is geen goede verklaring

voor dit verschijnsel

voor die menselijkheid

die volgens alle berekeningen

zou moeten oplossen

zou moeten verdwijnen in de mist

maar toch ook dichterbij komt

eigenlijk weten we niet eens

of dit verschijnsel wel bestaat

het enige bewijs dat we hebben

zijn schilderijen van een oude visafslag

in een eindeloze rij.

                                      (Laaxum 4).         (2017). 

Ik denk dat iedereen

zich nog wel een morgen herinnert

waarin de dichte mist

lang boven de velden bleef hangen

en het leek

dat er een scheiding was aangebracht

in het ons zo vertrouwde landschap

dat er een grens was gesteld

aan ons streven

om de wereld in te gaan

steeds verder

steeds dieper

maar dat lijkt maar zo

dat is maar schijn

deze beslotenheid

is de enige voorbereiding

op het latere leven

deze grens

is de enige toegang tot de wereld

die daarachter ligt.

                  (Laaxum 5).            (2017).