Grenspalen in het land

Grenspalen in het land

onttrokken  

aan de oordelen van mensen

aan de streling van woorden

niemand heeft de moeite genomen

om met het veranderen van de tijden

ook de laatste getuigen weg te halen

van een koninkrijk

dat al lang niet meer bestaat

een wereldrijk

dat al lang is vergeten

nu zijn het

grenspalen van een land

dat de moed heeft

om alleen maar leegte te zijn

om onzichtbaar te zijn

door een voorkomen

dat overal gelijk is

daarmee toont het een grootheid

die meestal is voorbehouden

aan wereldsteden

of aan de grote gedachten

die de beschaving

door de eeuwen heen

heeft voortgebracht

maar zeker niet aan leegte

van onbewoond land

waar alle lijnen samenkomen

op een plaats achter de horizon

onbereikbaar      

voor een mensenhand.

Wat doet de uitgestrektheid

van het landschap met mensen

is dit de weg terug naar de natuur

is dit de weg terug naar de dromen

uit voorgoed verloren jaren

naar die ene dag dat alles nog mogelijk leek

en er geen einde leek te bestaan

of is dit een ander woord

voor de weg naar binnen toe

voor de ervaring

dat het landschap doorgaat

en zal blijven voortbestaan

ook als wij er niet meer zijn

dat er geen einde is

omdat dit landschap niet verandert

en daarom in zekere zin

onaantastbaar is

de illusie dat er altijd

voor het nageslacht iets bewaard blijft 

al waren het maar roestige grenspalen     

aan de rand van een veld

omgeven door struikgewas

dat als een warme hand het land omsluit

ze laten de mogelijkheid voortbestaan

om te denken

dat hier in stilte een verklaring is achtergelaten

dat het een nagelaten bekentenis is

van iemand die wist

dat hij niet terug zou keren

de woorden    

die hij toen moet hebben gesproken

zijn hier soms nog te horen.                                                                                                                                                                                                                                                          

Aan het denken

gaat kennelijk altijd een stap vooraf

die niet benoemd kan worden

iemand die begreep hoe snel generaties

en beschavingen onzichtbaar worden

het verlies begint al op de eerste dag

na een plotseling einde

of na het langzaam doven van het licht

dat al zo zwak is gaan branden

dat het walmen alleen nog maar

de aandacht vestigt op een verschijnsel

dat zijn tijd al lang heeft overleefd

dan begint een onzichtbaar leger zijn werk

en met een overdaad aan zand

en kleine groen planten

is de wedloop met de tijd begonnen

alsof na een korte periode van rouw

het verleden afgeschud moet worden

en uit de dagelijkse taal geweerd moet worden

de gedachte die hier achter schuil gaat

wordt ons nooit helemaal duidelijk

zoals voor veel wat ons ten diepste raakt

geen simpele woorden bestaan 

en wat ten slotte nog een weg weet te vinden

en de drempel van de taal overschrijdt

dat lijkt achteraf verraderlijk eenvoudig

als iemand

die het gezicht verbergt

in een menigte van mensen

en geen plaats zal krijgen in onze verbeelding.                                                                                                                                                                                                                       

Grenspalen in het land

laat toch de gedachte voortbestaan

dat er nog altijd tijdloosheid bestaat op aarde

dat er nog altijd vragen zijn

die mogen voortbestaan  

zonder dat iemand  

een antwoord van ons verwacht

land dat de belofte

voor de toekomst heeft gedragen

en de onrust heeft gekend

van wat moest gaan komen

en nu langzaam onzichtbaar is geworden

dit is de wolkenlucht

die het leven

in zich verborgen houdt

als een groot getal

dat in stilte aanwezig is

hier slaapt

een onschuldig kind

we hebben de tijd gekregen

om te helen van onze wonden

om te wachten

in een samenzijn zonder woorden

een gelovig zwijgen

in een onmetelijk heelal.

       (Grenspalen in het land).           (Ter nagedachtenis aan Harry Kuitert).            (2017).