Nico-Jan van Dijk gedichten
Voorbijgangers zijn we
en voorbijgangers zullen we blijven
bewoners van een wereld
die achter ondeelbare momenten schuil gaat
en die gedwongen is om te verdwijnen
op hetzelfde moment
als dat die aan ons verschijnt
dit is altijd al zo geweest
en dit zal altijd zo blijven
maar waarom zie ik dit nu pas
waarom zie ik dit nu pas
door de blik van een ander
door de lens van een ander
de lens van een straatfotograaf
beelden die het bewijs zijn
van een verborgen wereld
die alleen nog bestaat
in de gezichten van de mensen
die in grote stromen
iedere dag door de straten
aan ons voorbij trekken
daarom ben ik de stad in gegaan
daarom ben ik op weg gegaan
om met eigen ogen te zien
waarom deze straten ook een soort van theater zijn
een theater waar precies dezelfde wetten gelden
als wanneer een toneelstuk wordt opgevoerd
om de wereld te zien
die achter het toneel schuil gaat
om de keerzijde te zien
die wij als de toeschouwers meestal niet zien
waar de samenhang is verbroken
en alles opgaat in een doelloos wachten
de blik in zichzelf gekeerd
hier leeft de gedachte
dat iets alleen maar kan bestaan
als ook het tegendeel bestaat
wie spreekt hier nu nog
wie geeft hier nu nog een antwoord
het is dezelfde afstand die je ook ervaart
in de metro’s van deze wereld
er is een onzichtbare grens getrokken
en zelf bent je ook een buitenstaander
die nooit een vanzelfsprekende plaats
onder de mensen zal krijgen
voorbijgangers zijn we
en voorbijgangers zullen we blijven
maar dan zonder verwijt
maar dan zonder dat een oordeel wordt geveld
daarachter ligt het dagelijks leven
daarachter ligt alles wat zo gewoon is
en tegelijk ook zo ongrijpbaar
als de gedachten
die al zo lang bestonden
dat je al niet meer weet
wanneer ze voor het eerst opkwamen
hoe lang ze al bij je horen
en wanneer ze een zo vanzelfsprekende
plaats hebben gekregen
dat weet je al niet meer
die vraag wordt al niet meer gesteld
en als een vraag niet meer wordt gesteld
dan moet het wel de waarheid zijn
was dit ook de boodschap van de grote mystici
door de eeuwen heen en was dit ook wat zij zagen
en wilden doorgeven maar dan op een andere manier
anders dan we ooit konden verwachten
weten we waarop dit vertrouwen berust
en weten we waarom alleen zo nog zichtbaar wordt
wat anders verborgen blijft
wordt hier dan
de reden van een lange tocht geopenbaard
en wordt hier dan een antwoord gegeven
op een vraag waarvan we niet eens wisten
dat we die kenden
dat die bestond
dat de bestemming heel dichtbij is
en dat waarheid de vraag is
die eigenlijk nooit meer wordt gesteld
voorbijgangers zijn we
en voorbijgangers zullen we altijd blijven.
(Bruce Davidson, fotograaf). (2017).
Nieuwe reacties
06.05 | 12:16
Wat een prachtig gedicht dat tot de verbeelding spreekt! Dank je wel voo...
23.04 | 07:04
Bedankt voor het sturen. Mooi gedicht..