Spelers en publiek

We zouden het maar beter kunnen ondergaan

van beide kanten

spelers en publiek

en we zouden maar beter

niet naar verklaringen kunnen zoeken 

zoals we al zo vaak doen

maar het gewoon aanvaarden  

zoals het is

en niet meer dan dat

maar als je dan toch iets zou willen zeggen

als je dan toch

een moment zou willen noemen

waarin alles samenkomt

dan zou dat het moment moeten zijn

waarop je weet

er is geen weg meer terug

daarvoor bestond alleen het wachten

daarvoor bestonden alleen

al die kleine aanwijzingen

die samen lijken te voorspellen

hoe de avond zal verlopen

je luistert naar het rumoer

dat van de wereld is afgeschermd

door onzichtbaar glas

en je wilt de gedachte uitbannen

dat er iemand is  

die je kan horen  

dat er een weerwoord komt

van een zwijgend publiek

dat in het donker

in de zaal zit te wachten.

Ieder besef van tijd

is nu verdwenen

het gewone denken houdt nu op

met al zijn geruststellende ritmes

en vaste patronen

je leeft nu op de grens

waar geen verleden is en geen toekomst 

waar alleen de beweging

van het onverbiddelijk heden

je nog in evenwicht houdt 

de weerstand van een onbekend publiek

is het enige teken van leven

dat je zult ontmoeten

veroordeling of verwelkoming

dat is niet meer te zeggen  

wel is zeker

dat je alleen met een lange omweg

de mensen nog kunt bereiken

moeten we dit deel van een mens

niet beter leren kennen

moeten we niet voorkomen

dat hij achter zijn eigen leven verdwijnt

onvindbaar tussen alle meningen en feiten

onzichtbaar door het felle licht

dat nu op hem is gericht

er gaat een tweede lijn de wereld over

als de schaduw van de schaduw

even onzichtbaar maar even levensecht

deze lijn geeft aan

wat we nooit kunnen bereiken

wat we nooit dichterbij zullen brengen.

laten we ons wantrouwen

niet te gemakkelijk wegnemen

door wat vage beloften

kunnen we niet beter zoeken

naar wat een gezicht ons nog toestaat

om te zien   

naar wat mensen beschermen

en stilhouden in zichzelf

naar wat misschien

wel gevonden wil worden

maar de taal daarvoor ontbreekt   

die taal zijn we vergeten

omdat we die niet meer te spreken

en dan begrijp je ineens niet meer

waarom je hier bent

waarom je hier al zo lang

staat te wachten

alsof er een fout is gemaakt

en alles op een groot misverstand berust

dat straks in volle omvang duidelijk zal worden

maar daar valt nu niet meer aan te ontkomen

daarvoor is het nu al te laat

maar niemand zal je dat vertellen

zodat zelfs een reden om te vluchten

je wordt onthouden 

gedachten die even snel verdwijnen

als ze zijn gekomen

wanneer de stroom van licht

dan toch onvermijdelijk komt.

dit is het eerste einde

dit is de eerste bevrijding

hierna wordt alles anders

hierna begint een ander leven

als een korte relatie met iemand

die je niet kunt zien

maar die je wel kunt voelen en horen

onzichtbaar

maar toch binnen handbereik

en iedere avond

valt het je weer op

dat het toch zoveel anders is

dan je van tevoren denkt

zoveel anders

dan al die keren daarvoor

niet te verklaren

zoals ook niet te verklaren is

dat twee personen voor een tijd

kunnen samen vallen

zonder van identiteit te wisselen

uiteindelijk weet je nooit zeker

wie aan het eind van de avond in het licht zal staan

en wie overvallen wordt door het applaus

dat toch altijd toch weer onverwacht komt

niets komt vanzelf

en iedere blijk van aanhankelijkheid

heeft een voorgeschiedenis

het lijkt op het pad van een trapezewerker

dat ook stap voor stap moet worden gezet

een evenwicht dat nooit bestaat uit een stilstaan

maar het is een gecontroleerde beweging.

een ritme

dat binnen vaste grenzen moet blijven

want de grond waarop we staan

is zo angstwekkend klein

dat een kleine aarzeling

het evenwicht al zou kunnen verstoren  

daarbij hoort een stilte

die alleen maar mogelijk is

als daarna een ontlading volgt 

een golf die even oprijst

en alles meeneemt

wat hij op zijn weg vindt

die je hoog optilt

boven een ontketende wereld

een golf die lijkt te willen ontkennen

dat volgens een natuurwet

na een hoge golf

altijd een leegte komt

zoals er ook een verband bestaat

tussen hoogte en diepte

licht en duisternis

begin en einde

maar niets blijft eeuwig voortduren

en ook een golf wordt langzaam

door de weerstand van het land gebroken

dan zullen langzaam

de armen van de nacht

je toch omhelzen

dit is het tweede einde.

zo zouden mijn woorden moeten zijn

zo zouden ze moeten klinken

als de muziek die in deze uren van de nacht

nog een vaste plek gevonden heeft

hier thuis is

dat denkt een man

als hij door de nacht rijdt

op weg naar huis

over natte wegen

die daardoor licht lijken te geven

soms weerkaatst de neonverlichting

op het natte wegdek

als hij de buitenwijken nadert

wordt dat minder

maar misschien merkt hij dat niet

en misschien is dat ook niet van belang

in deze uren van de nacht

die alleen nog door de muziek worden bepaald

aan niemand toebehoren

en ook nog niet het bezit zijn

van de volgende dag

zo zouden mijn woorden moeten zijn

tonen die uit eigen noodzaak

zijn geboren  

die aan zichzelf genoeg hebben

zodat alles wat niet gezegd wordt

alles wat niet gespeeld wordt

belangrijk wordt.

een trompet

een saxofoon

hoe lang is het geleden

veertig jaar of vijftig jaar

of meer

maar deze muziek zal de jaren overleven 

zolang iemand op verlaten wegen

deze muziek nog hoort

zal die blijven voortleven

ook al zal het altijd maar een man zijn

die het zal horen

alsof het alleen voor hem wordt gespeeld

steeds maar een man

woorden

klanken

die door hun eenvoud aanwezig zijn

geschreven en gespeeld

zonder dat het zeker was 

dat iemand ze ooit zou horen

als een fles

met een handgeschreven brief erin

die zomaar in de zee is gegooid

met de vage hoop

dat iemand hem waar dan ook

nog eens zal vinden

dit is het derde einde

dan is het voorbij.

                             (Spelers en publiek).       (2017).