Zomer in de stad

De onzichtbare hand

die van oudsher  

deze stad regeert

maakt op deze zomerdag

ieder beweging

traag en zwaar

de hitte

heeft een doorzichtige last 

over de hele stad gelegd

en voor een uur  

voor een dag

is de hele wereld tot stilstand gebracht

voor een dag

voor een uur

zijn de lijnen onveranderlijk vastgelegd

alsof een dunne laag van as

de stad bedekt

en de stad laat getuigen

van een uitbarsting van een vulkaan

ergens ver weg

in een ander werelddeel

dichter bij de evenaar

zou het asfalt

op weg zijn naar het smeltpunt

en langzaam zachter worden

en het lopen beletten

en zouden de auto’s

alleen hun elementaire vorm behouden

en de stad

tot een abstract schilderij maken

of zou het smeltpunt

op deze breedtegraad  

altijd voor onze nuchterheid moeten wijken

en zal de koele zakelijkheid het altijd winnen

van onze hartstocht

omdat we deze afstand hier zo graag koesteren

en doen alsof we niet beter weten

leven wij in een stad

waar de vormen nooit vloeiend worden

en de stoeptegels

nooit hun scherpe kant verliezen.

De onzichtbare hand

die van oudsher 

alles in de stad regeert

maakt op deze dag

ieder beweging

traag en zwaar

de mensen

aan het strand

zoeken verkoeling in het water

en willen de zee in te lopen

ze willen  

de eeuwigheid omarmen

in een poging

om aan het verval te ontkomen   

het hoofd opgericht

en uitkijkend over zee

zo willen ze de sterfelijkheid

van zich af te schudden

en de hitte van de stad ontvluchten

ze weten maar al te goed

dat het alleen maar dromen zijn

dat het alleen maar herinneringen zijn

daar is de evenaar

daar is de onbereikbare grens

die aan het einde wacht

verder maakt

de zomer van de stad

geen onderscheid

tussen gelovigen

en ongelovigen

tussen inwoners

en vreemdelingen

tussen wie hier werkt

en wie hier op doortocht is

alles is hier ondergeschikt

aan een groter doel

alleen de grote lijnen

blijven bewaard

in een stad

die op een dag als vandaag

alleen maar op een stad in de verte lijkt

voor de hitte van de stad

is iedereen gelijk.

De zomer van de stad

is het geluid

dat altijd op de achtergrond

aanwezig is

de zomer van de stad

is als de tropennacht

of de trein in de verte

een snelweg

die wel nooit tot rust zal komen

het feest

in de straat hier vlakbij

of op het plein

hier net om de hoek

en dan denk ik 

dat ik mensen zie

op weg naar een volgende dag

ik denk

dat ik hun laatste schaduw zie

als ze de hoek omgaan

maar ik weet niet wie ze zijn

ik ken ze niet

ik ken alleen de mensen

die iedere morgen in de trein

door eindeloze voorsteden

op weg zijn naar hun werk

en in gedachten nog slapen

even opschrikken

van het geluid

als de trein een brug passeert

en daarna weer inslapen

of stil voor zich uitkijken

een lange dag tegemoet gaan

ik ken alleen de mensen

die op een zomeravond

blijven staan

en omhoog kijken

om naar de muziek te luisteren

die uit een open raam

naar buiten komt.

De zomer in de stad

schept een onzichtbare

afstand tussen de mensen

alsof de eenzaamheid

die altijd woordeloos is

en ongrijpbaar

nu dan toch even zijn definitieve vorm

heeft gevonden 

schuw en ingetogen

zonder zijn komst aan te kondigen 

zo wacht de zomer

roerloos

onder de open ramen

van de huizen

van de stad

de zomer van de stad

wil liever ongezien blijven

en komt daarom

stil het land binnen

voor dit verschijnsel

zouden we naar woorden kunnen zoeken

we zouden een stap

naar voren kunnen doen

om dichterbij te komen

om een naam te geven

aan de terughoudendheid

van de natuur

maar het zullen

altijd woorden blijven  

die we voor onszelf houden

en nooit zullen uitspreken

want de natuur

kent niet de woorden

die we over haar spreken

en hoort niet de gedachten

die we aan haar toeschrijven

de zomer van de stad

is het vergeten dat ons wacht.

Dit lijkt een hotel

uit een oude film

een film

nog zonder kleuren

het raam staat open

en ik kijk naar de blauwe hemel

een onzichtbare vogel

trekt traag witte strepen

in een strak blauwe lucht

maar het zal niet lang duren

of de witte strepen

zullen vervallen tot een zachte dons

het zal niet lang duren

of alleen een paar witte vlokken

zullen nog een poosje zichtbaar blijven

om daarna uit elkaar te vallen

als confetti na het feest

of als kranten op een natte straat

na een regendag.

de zomer in de stad

kan je ook horen

een schelle stem

die iets roept

zonder dat je kan verstaan

wat er wordt gezegd

en de stemmen van spelende kinderen

zonder ophouden

en op de achtergrond

de claxons van auto’s

als het stemmen door de blazers 

voor het concert begint

maar als de koele avondwind komt

dan wordt het stiller

en ik weet nog wat dit is

dit is het strand

aan het einde van de dag

de mensen trekken nu naar huis

 en ik blijf achter

en lig op het zand

dat nog warm is

van de dag.

                                               (Zomer in de stad).           (2015).