Nighthawks

Schilderij van Edward Hopper

Veel nemen we waar

als buitenstaanders

die zelf onzichtbaar zijn

we staan dan

achter een wand van glas

en kijken naar een stilleven

dat de tijd uitbreidt

met uren die blijven voortduren

ook als de stad al tot rust is gekomen

een stad die de reden

voor zijn niet te stillen honger

nooit zal prijsgeven

en die op dit late uur

alleen nog maar bestaat  

uit een paar nachtbrakers

die overdag niemand zou zien

en die in het geluid zouden verdwijnen 

zonder dat iemand het zou merken

wij denken dat we ver

van ze afstaan

en dat die afstand

alleen maar groter zal worden

maar in werkelijk

staan we veel dichter bij ze 

dan we misschien wel denken 

en zijn we veel meer

bij hun samenzijn betrokken

dan we ooit zullen toegeven

de weerstand is weggenomen

om in gedachten

ongezien naar binnen te gaan

en zonder een woord te zeggen

bij ze te gaan zitten 

omdat we denken

dat we buitenstaanders zijn

die in die vreemde wereld

waar alles al is gezegd

en waar alleen nog maar

wordt gewacht  

niets van ons zelf zullen herkennen

dit ondeelbare moment in de tijd

is de ingetogen viering

van de terugkomst

van iemand uit een ver verleden

die weer naast ons is gaan zitten

om voor een korte tijd

zijn rechtmatige plaats

weer in te nemen

alles is hetzelfde gebleven 

alleen de afstand is groter geworden

alleen maar door het verstrijken van de tijd

een beweging die meestal zo langzaam gaat

dat die met het blote oog

niet is waar te nemen  

en die het verleden

met een zalige onwetendheid

probeert de bedekken

dan staat iedereen op

een voor een 

in een vertraagde beweging

alsof een van tevoren

afgesproken teken is gegeven

dat het einde betekent

van een samenzijn

dat door het zwijgen

nooit een begin had

en nooit een werkelijk einde kende

de lichten doven 

de nacht neemt ze op.

                             (Nighthawks).           (2015).