Wilhelminaplein

Past de werkelijkheid zich aan

aan onze voorstellingen

of is het de werkelijkheid

die onze voorstellingen stuurt

alleen weten we het nog niet

deze vraag stelde ik mezelf

toen in een gedicht

een meisje haar donkere krullen

in de lucht gooide  

die een voor een weer op hun plaats vielen

in werkelijkheid

zou ik haar pas vele jaren later zien

dat was in de metro in Rotterdam

ze stapte uit

bij station Wilhelminaplein.

                                  (Station Wilhelminaplein).     (2016). 

Achteloos gooit ze haar zwarte krullen in de lucht

die een voor een weer op hun plaats vallen

en lachend kijken een paar donkere ogen langs mee heen

naar de markt op het plein

een beeld dat ik ken van andere landen

en van het schilderij

zoals het hier vroeger  was

naar de vruchten die hier liggen

moet ik raden

namen in de haast geschreven

de muurschildering zet nog steeds de toon

een laatste verdediging

hoor ik mezelf zeggen

nog voor ik het had kunnen bedenken

alsof iemand me is voor geweest

en me aanhoudt en van me wil weten

waarom ik steeds naar de huizen hier kijk

met steeds die ene vraag

kunnen mensen hier leven.