Onschuld van de zee

Soms is de zee een zilveren vlakte

soms een peilloze diepte

maar vandaag wachten regenwolken

voor de kust

er is een grens gesteld

aan zonverlichte dagen

aan lege feesten

er is een grens gesteld

aan zinloos geluk

aan zelfbeklag

aan lege zinnen

aan donkere dagen

die eeuwig moeten duren

ik noem dit schoonheid

ook al lijkt het niet zo

toch noem ik dit schoonheid

misschien is het wel meer dan schoonheid

misschien is dit wel onschuld

misschien is dit wel de onschuld van de zee

misschien is dit wel het begin

het allereerste begin

dat we zelf niet meer kunnen achterhalen

dit is de zee

dit is de grote heler

dit is de grote profeet

die alle pijn in zich opneemt

dit is de laatste schuilplaats

de zee zal zich niet afwenden

de zee zal zich niet onttrekken

de zee weet nog de plaatsen

waar alleen de horizon nog maar rest

dan is hij omringd door eeuwigheid

aan alle kanten

dan is onsterfelijkheid dichtbij

dit is zijn eindeloze zoektocht

zijn rusteloos drijven

de wereld over

en nergens landen

een slapen zonder noodzaak

een ontwaken zonder reden

zo groot is de zee

dat hij zich laat toespreken

in zijn eigen woorden

dat hij me laat spreken

en de waarheid laat vertellen

mijn eigen waarheid

dat onbetekenende vragen

toch eeuwige vragen zijn

dat de pijn

is afgedaald tot op de bodem van de zee

is achtergebleven in de stilte van de zee

daar moet de vaste grond zijn

daar moet de plaats zijn

waar niet meer wordt gejaagd

daar moet de onschuld zijn 

de plaats die we zochten

maar die we zijn ontvlucht

daar in de diepte onderwater

kan de zee eindelijk

zijn eigen wetten stellen

daar regeert de zee

daar is de weerstand opgeheven

dit heeft de zee me verteld

als ik in mezelf gekeerd lijk

dan is dat een zelfgenoegzaamheid

die me is opgedrongen

een eenzaamheid

die ik zelf niet heb gekozen

maar een bestaan

zonder iemand aan te raken

dat alleen even wordt opgeheven

wanneer iemand een vraag lijkt te stellen

een vraag

die niemand zal horen

omdat die wordt overstemd 

door het geluid van een overweldigende branding

een onzichtbare muur

de weerstand

van een ontketende wereld

dit is de zee

die we blijven horen

nog vele dagen later

een sonore stem

die namen lijkt te noemen

soms noem ik dit schoonheid

soms noem ik dit onschuld

soms weet ik

dat alles voorbij gaat

en dat het niet nodig is

om nog naar woorden te zoeken

de zee zal toch altijd

op het land zal blijven komen

in golven die oprijzen

en even opgetild worden

onzichtbaar worden

en dan toch weer verschijnen

onvermoeibaar komen ze dichterbij

steeds opnieuw

steeds dichterbij

en toch lijken ze te wachten

dan lijkt het

alsof de zee  wel een vraag wil stellen

maar die nooit zal uitspreken  

wil de zee een gedachte meegeven

die in alle bescheidenheid

toch een leven zal beheersen

of is het een koele distantie

en wil de zee alleen een bestaan rechtvaardigen

dat anders niet wordt opgemerkt

ik zal zeggen

dat de zee geen einde heeft

en daarom niet gekend kan worden

ik zal zeggen dat ieder weerzien

steeds weer als een overrompeling komt

een schok die sterker is

als de voorbereiding langer is geweest

als de verwachting  is gegroeid

een schok die ik toch gelaten onderga

omdat de zee altijd groter is

altijd wacht

altijd op een gepaste afstand blijft

misschien wel eeuwig is

dit is het gebied

dat soms in het bezit is van het water

dit is het gebied

dat soms aan het land behoort

hier blijven voetstappen langer zichtbaar

hier worden sporen uitgewist

dit is het gebied

dat niemand toebehoort

dit is het gebied

dat buiten de berekening van de mens ligt

wie hier geboren is

hoort niet bij het land

al spreekt hij wel dezelfde taal

hij hoort andere woorden

hij hoort het verhaal van de zee

hij hoort dat hij nog een keer zal terug keren

dat hij nog een keer

op zijn geboortegrond zal staan

op de plaats waar hij

in gedachten altijd is gebleven

de plaats die zijn leven heeft beheerst

een leven dat even werd opgetild

en daarna lange tijd onzichtbaar is gebleven

en nu dan toch weer verschijnt

het is een terugkeer

het is altijd een terugkeer

dat vertelt de zee

in een liefdevolle herhaling

zonder einde.

                                   (De onschuld van de zee).         (2018).