Rafelranden van de stad

              Ik houd het meest van de halfland’lijkheid,

                                                                           Simon Vestdijk.

Hoogspanningsmasten

rijzen hoog op

boven het vlakke land

en toch zijn ze

op een bepaalde wijze onzichtbaar

een oefening in afwezigheid

zou je het kunnen noemen

lijnen

die langzaam verdwijnen

in een niemandsland

achter de horizon

niemand let meer op ze

niemand vraagt meer 

waar ze vandaan komen

of waar ze naar toe gaan

de macht der gewoonte

zou je kunnen zeggen

wie ziet nog  

dat de kabels een onzichtbare last

lijken te dragen

wie ziet nog

dat ze doorbuigen

om zo dichterbij te komen

om zo dichterbij de aarde te komen

een gebaar naar het land

dat roerloos ligt te wachten

in slaap gewiegd

door de schijnbare rust die hier heerst

de aandacht

is nu op anderen gericht

maar de komst van de grote stad

werpt nu al zijn schaduw vooruit 

als een groot passagiersschip

dat brede golven voorbrengt

zo legt de grote stad

zijn hand

op de grond die hem omringt

dit is weidegrond

maar grond

die al enige tijd niet meer wordt gemaaid

grond die voorlopig alleen wordt gelaten

en waarop het vee

al een tijd niet meer heeft gegraasd

er ligt een schaduw over dit land

deze donkere hand

zal niet meer verdwijnen

ook wanneer de zon

later op dag weer verschijnt    

dit land is woest en koud 

stil en donker

en dat blijft zo

want de heldere groene kleur

die zo kenmerkend is

voor deze lage landen

is voorgoed verdwenen

het is geen herfst

geen wintertijd

er is alleen maar

nieuwe begroeiing opgekomen

hoge planten en bloemen

in onopvallende kleuren

die het grasland bedekken

het is de tijdelijke terugkeer

van de natuur

een korte opleving

waarvan men zegt

dat die wel vaker voor komt   

zo vlak voor het einde

de rafelrand van de stad

is de aarzelende hand

van de tijd

die nu gedwongen wordt

om de harde waarheid

onder ogen te zien

dat het werk

van zoveel jaar

vergeefs is geweest

dat een tijdperk voorbij is

welke les

van de geschiedenis

valt hier nog  te leren

als tijdens het leven

het vergeten al is begonnen

dit zijn oude bedrijfshallen

op zoek

naar kopers

naar huurders

ze krijgen nu nog een laatste kans

maar wie gelooft daar nu nog in

ze lijken op heersers

in hun laatste dagen

alleen niemand heeft ze verteld

dat hun tijd geweest is

dat een tijdperk voorbij is

de aandacht

is nu op anderen gericht

de komst van de grote stad

werpt zijn schaduw al vooruit 

maar tussen oude loodsen

is altijd wel een plaats te vinden

waar nog een paar paarden

in alle rust mogen staan

alsof er een wet is

die bepaalt

dat zolang paarden hier

een onderkomen vinden

dit vergeten gebied

niet aan de grote stad

zal worden prijs gegeven

het is van een onvoorstelbare eenvoud

zoals paarden daar

in die kleine wei staan

aandachtig en onbeweeglijk

kijken ze stil voor zich uit 

het lijkt wel

of een machtige hand

ze op een willekeurig moment

heeft stilgezet

het lijkt wel

of een machtige hand

ze als grote speelgoedbeesten

zomaar in het land heeft neergezet

een laatste daad van verzet

voordat de grote stad definitief

het bewind hier zal overnemen

een lange aarzeling

om de gedachte

niet toe te laten

dat het verleden

hier onvoltooid is gebleven

de tijd aarzelt om weg te gaan

een vorm van onverzoenlijkheid

die door de wind hier wordt gepreekt 

het zondebesef

wacht altijd aan de rand van de stad

want rouw wordt vanouds

uit de stad geweerd

dit is de plaats

waar gewacht mag worden

dit is de plaats

waar getreurd mag worden

om een verloren liefde

dit is de plaats

om onder te duiken

wanneer de onderdrukking komt

deze keer komt de onderdrukking

met minder machtsvertoon

dan in het verleden

wel gebruikelijk was

dit is een plaats om te ademen

wanneer de plaag

als een onzichtbare vijand

over het land komt

dit gebied is voldoende onbepaald

om geen pretenties te hebben

om geen oordeel te hebben

over anderen

lang geleden

heeft iedereen

hier een grote toekomst

achter zich gelaten

lang geleden

is hier door het lot beslist

wie onzichtbaar zal blijven

en wie niet

achter geluidschermen

onzichtbaar voor de snelweg

onzichtbaar voor de treinen

mag hier voor een korte tijd

een onvoorwaardelijke liefde heersen

een schat wordt verborgen

op plaatsen

waar niemand het verwacht

naar verluidt

loopt er nog een rechtszaak

en tot die tijd

is er nog uitstel verleend

op weg

naar het onvermijdelijke einde

wordt het oordeel

nog even opgeschort.

                         (De rafelrand van de stad).            (2020).