Nico-Jan van Dijk gedichten
En je dacht dat je kon vliegen.
De trage regenval
is een gestage stroom
die niemand meer opvalt
de trage regelval
volgt een eeuwenoude wet
die niemand meer kent
en daarom ook door niemand
meer tot stilstand
kan worden gebracht
een stroom
die maar doorgaat
monotoon en voornaam
en in stilte
ongestoord
zijn gang kan gaan
een zachte verklaring
voor de zwaartekracht
wordt ons zomaar
door de natuur aangereikt
een zachte verklaring
voor een stille macht
en je denkt
alles komt toch eens tot een einde
alles heeft toch eens een grens
er bestaat toch
een zacht glooiend landschap
waarin alles eenmaal samenkomt
er bestaat toch
een zacht glooiend landschap
waarin alles eenmaal verdwijnt
en daar sta je dan
aan de rand
van een landschap
en je dacht
dat die je zou optillen
om de wereld
te kunnen overzien
daar sta je dan
aan de rand
van een landschap
om naar jezelf te kunnen kijken
en je dacht dat je kon vliegen
je dacht
dat je eens en voorgoed
kon bepalen
wat tot je leven behoort
en wat je is aangedaan
wat is de last van een ander
en wat is je eigen verhaal
wat is die lange reis
en wat ben je zelf
maar alleen in gedachten
kan een leven
in meerdere levens
worden opgedeeld
alleen in gedachten
kan je jezelf
uit de verte even gade slaan
de scheiding
van lichaam en geest
voltrekt zich nooit helemaal
als je achterom kijkt
dan zie je dat die lange weg
langzaam omhoog gaat
als je achterom kijkt
dan zie je
dat die lange weg
ook je eigen weg is
je bent het ook zelf
wat je leven
heeft bepaald
dat word je pas later
buiten je wil meegedeeld
het antwoord wordt ergens
door een onbekende achtergelaten
om zomaar
op een dag gevonden te worden
maar het antwoord
komt altijd ongelegen
het antwoord
is altijd anders
dan je verwacht
oude wijn
die met de jaren
wel zwaar en donker is geworden
maar niet is gerijpt
waarom
zoveel krachten verspillen
voor een antwoord
dat toch nooit zou komen
waarom
zoveel krachten verspillen
voor een antwoord
dat alleen maar
op stom toeval berust
een vreemdeling
uit een ver land
bleek het woord te kennen
waar jij al zo lang naar zocht
een vreemdeling
moest het zeggen
omdat hij nog wel
die oude taal verstond
je kan je niet bevrijden
van wat je ook heeft gevormd
je kan je niet bevrijden
van de bron
die altijd een bron zal blijven
misschien wel een leven lang
misschien wel tegen wil en dank
want zolang de regen traag valt
wordt er nog naar woorden gezocht
zolang de regen traag valt
is er nog een volgende dag
ouder worden betekent
dat de laatste waarheid
nooit hardop wordt uitgesproken
er wordt alleen maar aan gedacht
ouder worden betekent
dat de laatste grens
steeds weer wat verder wordt gelegd.
(En je dacht dat je kon vliegen). (2023).
