Nachtcafé.

De bezoekers

van dit nachtcafé  

zijn de laatste resten

van de dag

die overal in de stad

al lang is afgelopen

soms

wordt er nog wel gesproken

maar veel gaat er verloren

in de armen van de nacht

woorden

die al lang  zijn vergeten

voordat iemand ze kan horen

maar in stilte

denkt iedereen hetzelfde

hierna zal er niets meer zijn

de volgende morgen

is nog oneindig ver weg.

            (Nachtcafé).      (2024).

(N.a.v. Nachtcafé aan het einde van de straat; Alex Rouka).

Melief Bender.

Rotterdam

was in de jaren 50

een donkere stad

een stad

waar de straatstenen

nog lang bleven glimmen

van de regen

en de tramrails

wezen in de nacht

de weg naar een verte

die je wel kon vermoeden

maar die je toch nooit kon zien

een donkere stad

alleen de lichtmasten

van het stadion

hoog boven de huizen

maakte de regen soms zichtbaar

de regen

die je in de stad niet zag

maar wel een beetje kon voelen

in Rotterdam

waren weinig punten

van herkenning

alleen iedere straathoek

werd gemarkeerd

door een café

met van die

kenmerkende gordijntjes

en de tapvergunning

naast de deur

aan de muur

en als de deur openging

dan kwam er even

het geluid

van een andere wereld

naar buiten

waar nog wel werd geleefd

maar die al gauw verstomde

in de koude vrieslucht

langzaam zijn deze cafés

uit het straatbeeld verdwenen

zo langzaam

dat je het haast niet zag

dat een wereld voorbij ging

een morsig leger

heeft zijn tenten opgebroken

en heeft in de nacht

de terugtocht aanvaard

ze hebben nooit geweten

dat iemand

waarvan je het

nooit zou verwachten

ze op een gewone

doordeweekse dag

toch nog zou gaan missen

de lichtmasten

hoog boven de huizen

zijn nog zichtbaar

en in de cafés brandt

voor wie het wil zien

tot ver na middernacht

nog licht

voor wie het wil zien

dat moet je er tegenwoordig

wel bij zeggen

want in de stad

is het s’ nachts

al lang niet meer donker.

               (Melief Bender).          (2024).