Dans van de spreeuwen

         Spreeuwen nemen alleen

          elkaar mee 

                                Florence Tonk.           

Zoek niet naar woorden

die toch niet

de vervulling kunnen zijn

van een verlangen

waaraan een lange zoektocht

is voorafgegaan

zoek niet naar woorden

die hiervoor

een leven lang

niet eerder werden uitgesproken

zoek niet naar woorden

die toch niet de gedachten zijn

die een heel leven

en de jaren kunnen omvatten

in een eigen taal

in een eigen ritme

noem geen namen

want de namen die me vergezellen

zijn al lang vergeten

en worden zelden meer genoemd

kom niet te dichtbij

maar herinner mij alleen als de man

die naar de horizon is gelopen

herinner me alleen als de man

die de woorden wilde spreken

die alleen daar worden gesproken

die de taal wilde spreken  

die alleen daar nog wordt gesproken

een taal

die nog steeds wordt verstaan

die nog steeds wordt herkend

omdat de horizon altijd

op gezichtsafstand blijft bestaan

het verboden rijk

kan alleen het verboden rijk blijven

wanneer de illusie

van een geheime toegangspoort

blijft bestaan

wanneer er nog

verhalen blijven rondgaan

over geheime berichten

die op bepaalde tijden

op afgelegen plaatsen

worden ontvangen

berichten

die een parallel universum

in stand houden

die ons dagelijks leven

een ongekende kracht

en vaart geven      

het verboden rijk

lijkt dan wel

ontoegankelijk en afgesloten 

maar het verboden rijk

wacht ook aan de horizon  

en is onze toekomst 

en verwachting tegelijk

daarom ben ik uitgeweken

daarom liep ik naar de horizon

voor misschien alleen maar

een paar woorden

voor misschien alleen een paar zinnen

meer niet

maar wel een paar woorden

die een lading bezitten

die anders niet zou kunnen bestaan

woorden die alleen

met een grote inspanning zijn verkregen

altijd een stap verder

altijd een stap verder

dan wijzelf

want alleen zo kan de horizon voorleven

alleen zo kan de grens voortbestaan

maar dichterbij de horizon

wist ik ineens

dat ik voor altijd

aan de aarde ben gebonden

dichterbij de horizon

wist ik ineens

dat ik ook altijd weer

naar de aarde zou terugkeren

dat grensbied

is misschien wel onbereikbaar

maar is toch nooit zo ver weg

dat een terugkeer niet meer mogelijk is

en terug op aarde

wil ik niets liever

dan gewoon een mens te zijn

tussen de andere mensen

om zomaar op te gaan

in de menigte van mensen

die dagelijks aan ons voorbij gaat

op weg naar een plaats

die zij alleen kennen

om onzichtbaar te zijn

onzichtbaar en vrij

nooit word ik

een vaste bewoner van de aarde

en ook nooit word ik opgenomen

door de horizon

bewoner van twee werelden

een boodschapper misschien

zoals vogels ook boodschappers zijn

ook zij zijn vreemdelingen op aarde

bewoners tegen wil en dank

dit weet ik nog

het was op een mooie zomeravond

een mooie avond in mei

toen een vogel

verwoede pogingen deed

om door de ruit

bij mij naar binnen te komen

even bleef hij voor de ruit hangen

alsof zijn vluchtroute was afgesneden

door een doorzichtige muur

maar ook was duidelijk

dat hij zich daar niet willoos

bij zou neerleggen

mijn raam

bleek een onneembare vesting

voor de moedige reiziger

die op weg was naar de horizon

een paar keer hoorde ik

het tikken tegen de ruit

zijn zicht

op een mooie toekomst

leek dan wel versperd

maar ik wist ook zeker

dat zijn vlucht nog niet ten einde was

hij zou ook weer verder gaan

en onze wegen

zouden zich ook weer scheiden

maar even was mijn naam verbonden

met een vrijmoedig reiziger

die onverwacht bij mij aanklopte

op weg naar dat grensgebied

dat altijd een grensgebied zal blijven

hoe ver je ook gaat

hoe ver je ook loopt

dat gebied is er

dat alleen als grensgebied

kan voortbestaan

een andere plaats op aarde

is er niet voor de horizon

alleen de verte

alleen op gezichtsafstand

lang heb ik gedacht

dat met het verstand

de wereld begrepen kan worden

lang heb ik gedacht

dat met de wetten van de logica

de verte veroverd kan worden

misschien niet onmiddellijk

misschien niet ineens

maar wel langzamerhand

wel stap voor stap

wel dag voor dag

misschien moet ik zeggen

dat een onzichtbare macht

me liet denken

dat dit de weg was

die ons verder zou brengen

dat dit de weg was

die ook mij verder zou brengen

zonder dat ik kan zeggen

welke macht mij daartoe dwong

zonder dat ik nu kan zeggen

dat het ook

mijn diepste overtuiging was

al jong wist ik

dat alleen tot een bepaalde grens

we in algemeenheden kunnen spreken

tot een bepaalde hoogte

kunnen we verborgen blijven

daarna niet meer

daarna vervaagt alles snel

geluiden op een zomeravond

wanneer je alleen maar wacht

de symfonie die anders zwijgt

is nu het geluid

dat al lang bestond

en toch verborgen bleef

door diep te buigen

door stil te zwijgen

dat besef

bleef lang voor mij  

aan de horizon wachten

dat besef

kwam maar langzaam dichterbij

dat besef

dat er geen andere plaats

voor mij op aarde is

dan een reiziger te zijn 

tussen werelddelen

een pendelaar

tussen horizon en aarde

nooit wist ik dit zeker

nooit kon ik dit zien

de gedachte

dat ik geen waarheid zocht

geen antwoord

maar een reisgenoot

tot de dag

dat ik boven leeg polderland

de buitenaardse dans   

van spreeuwen zag

een teken aan de hemel

dat gezien wil worden

dat gehoord wil worden

maar voor wie, waarvoor

de hoop

om eenmaal op te gaan

in een volmaakt geheel

gewichtloos en stuurloos

en zonder plan

dat is mijn diepste wens

met eeuwige vormen

en aardse stemmen

zo worden dromen waarheid 

de volmaakte beweging

als een school van vissen

uit een ander werelddeel

als een storm

een wervelwind

een vlucht

een terugkeer

maar waarheen

waarvoor

ons verstand

heeft nooit het laatste woord    

alleen de spreeuwen

kennen de reden van hun dans.

               (De man die naar de horizon liep, of de dans van de spreeuwen).   (2022).