Nico-Jan van Dijk gedichten
Zomaar een soldaat.
De ingehouden lach
van een veteraan is nooit
zomaar een achteloos gebaar
de ingehouden lach
van een veteraan
is nooit een lach
die zomaar wordt gehoord
het is de echo van een
zwaar beladen dag
het is de echo van een dag
die al zo lang werd verwacht
voor wie het leven kent
is iedere lach een gesprek
voor wie het leven kent
is iedere lach een gesprek
dat maar doorgaat
en pas eindigt in de nacht
de veteraan is de man
die lang geleden heeft besloten
om niet te begrijpen
wat toch nooit te begrijpen valt
de man die weet
hier geldt een wet
die niemand kent
hier geldt een wet
die nooit beschreven wordt
want niemand begrijpt een wet
die alleen maar
uit tegenstrijdigheden bestaat
voorgoed verlaten
en toch voorgoed een held
wat zijn je diepste gedachten
zonder
de vertrouwde gezichten
rond je heen
wat zijn je diepste gedachten
wanneer het rumoer
om je heen
is verstomd
oorlogen worden gevoerd
door jonge jongens
die alleen maar
de richting kennen
die ze moeten opgaan
meer niet
die alleen maar
een landschap zien
dat langzaam verandert
van licht naar donker
van grijs naar zwart
meer niet
oorlogen worden gevoerd
door oude mannen
die nog steeds
de bevelen horen
van de vorige oorlog
en die de moderne taal
met zijn vreemde woorden
maar met moeite kunnen verstaan
ik kom van het front
en waar ik vandaan kom
daar verdwijnt de mensheid
voorgoed in een niemandsland
een land
waar je alleen nog maar
dag en nacht kent
waken en slapen
en wachten
veel wachten
dag en nacht
veel tijd word je gegund
om te wennen
waaraan je eigenlijk nooit went
waar ontkomen in de haast
een te groot gebied beslaat
te groot om de gedachte
aan een vlucht
ook maar toe te laten
daarvoor is de afstand
tot de bewoonde wereld
ook veel te groot
dichterbij het front
is er geen verraad
vergeet niet
om iedere dag de randen
van de deuren en ramen
even te strelen
vergeet niet
om de huizen en de steden
die je dagelijks ziet
goed in je op te nemen
en ze in gedachten
nauwkeurig na te tekenen
en vergeet niet om iedere dag
de aarde even aan te raken
want niets is meer zeker
niets is meer vanzelfsprekend
niets bestaat meer uit zichzelf
niets is meer wat het lijkt
die dag
en alle dagen later
dichterbij het front
verdwijnen jonge jongens
en oude mannen
steeds meer uit het zicht
daarom dit gedicht
voor zomaar een soldaat.
(Zomaar een soldaat). (2023).