Nico-Jan van Dijk gedichten
Na de oorlog moet iemand opruimen,
iemand moet het puin aan de kant schuiven,
Wislawa Szymborska.
Er is een stad
die nog half in het verleden leeft
niet van harte in het heden leeft
de blik afgewend
in zichzelf gekeerd
dit is een stad
die iedere stad zou kunnen zijn
waar dan ook
zomaar ergens op de wereld
maar een verwoeste stad
is niet zomaar een stad
ergens op de wereld
een verwoeste stad
is altijd deze stad
altijd deze ene stad
de stad leeft nog wel door
maar wil dat eigenlijk niet
gelaten
wordt iedere nieuwe dag begroet
op de achtergrond
wordt het puin geruimd
men is maar alvast
met het werk begonnen
dat vroeg of laat
toch moet gebeuren
een andere reden is er niet
een andere reden is er eigenlijk nooit
een noodzaak is een noodzaak
overal op de wereld
en een verwoeste stad is een verwijt
dat vroeg of laat iedereen treft
en als het donker wordt
dan staat een andere stad op
dan worden schaduwen
groter dan mensen
dan worden schaduwen
belangrijker dan mensen
mensen houden zich dan schuil
tot de volgende morgen
en dan gaan ze weer verder
met het ruimen van het puin
overal op de wereld gaat dat traag
en met een zekere waardigheid
er zijn zaken die niemand je leert
er zijn zaken die niemand je vertelt
hoe leef je in de schaduw
van een verloren oorlog
hoe leef je in een verwoeste stad
waar niemand je kent
er zijn zaken
die gewoon door moeten gaan
zonder dat je daarover na hoeft te denken
alles moet doorgaan
alles moet gewoon doorgaan
zoals het altijd is gegaan
het meeste dat we kennen
bestaat zonder verklaring
zonder vragen
misschien wordt alleen maar gedacht
dat met vereende krachten
de weg naar de toekomst wordt gebaand
er zijn zaken
die je zomaar aanneemt
zonder enige vorm van bewijs
zonder enige vorm van twijfel
het onverklaarbare vertrouwen
dat het werk gewoon wordt voorgezet
dat het door anderen wordt overgenomen
wanneer wij er niet meer zijn
alsof er een tweede leger is
dat niemand kent
dat niemand ziet
een tweede leger
dat onzichtbaar in actie komt
wanneer de andere legers zijn vertrokken
in dat ene moment
toen de verwoesting kwam
is er een nieuwe wereldorde ontstaan
in dat ene moment
is er een nieuwe stad gekomen
met een nieuwe elite
mensen die anders onzichtbaar blijven
vormen nu de voorhoede
van een nieuwe orde
die het instortingsgevaar van muren kent
ze leven in de kieren en spleten
van de verwoeste stad
ze leven in wat overgebleven is
van een toekomst
die al lang geen toekomst meer is
ze leven in het decor
van een toneelstuk
in een ondergrondse stad
waar andere wetten gelden
en waar verraad nooit ver weg is
hoeveel toneelstukken
spelen zich wel niet af
met een verwoeste stad op de achtergrond
hoe vaak is niet
de geschiedenis van de mensheid beschreven
met een verloren oorlog op de achtergrond
toneel is geen toneel
voor wie er zelf in woont
toneel is er alleen voor anderen
zij zijn gebleven
in de verwoeste stad
waar zouden ze anders
naar toe moeten gaan
verborgen blijven ze
tot de volgende morgen
dan wordt weer puin geruimd
dan begint het werk weer
dan begint het werk dat is nooit af
zo groot is de verwoesting
zo hoog ligt het puin
de vorderingen zie je op het oog niet
pas als je na enkele weken
op dezelfde plaats zou terugkeren
dan zou je zien
dat de wegen breder zijn geworden
en dat er nu al meer zonlicht wordt toegelaten
dan deze stad kan verdragen
wie zou de opdracht hebben gegeven
wie zou het voorlopig plan hebben opgesteld
niemand weet het antwoord
niemand vraagt daarna
niemand denkt eraan
en zou het veel uitmaken
als we wisten
wie de opdracht heeft gegeven
als we wisten wie het plan heeft opgesteld
en misschien is er helemaal geen plan opgesteld
misschien zijn de straten van de nieuwe stad
helemaal nog niet uitgetekend
en ze zijn gewoon maar aan het werk gegaan
het is alleen onze behoefte
aan een diepere bedoeling
wij willen alleen maar denken
dat alles een bepaalde betekenis heeft
de werkers weten het niet
ze lijken in de verte op grafdelvers
zo traag zijn hun bewegingen
zo onopvallend hun kleine gestalten
zo verborgen blijft hun werk
voor het grote publiek
niemand ziet hun vermoeide bewegingen
niemand ziet hun stuurse blikken
een grafdelver praat nooit
slaapt nooit
aan een grafdelver worden
geen vragen gesteld
niemand vraagt een grafdelver
naar de reden van zijn bestaan
alsof ze altijd
op dit moment hebben gewacht
en ze altijd al wisten
dat er een dag zou komen
dat ze dan
te voorschijn moesten komen
om het werk verrichten
dat niemand op zich wil nemen
er zijn steden
waarvan we het bestaan pas opmerken
wanneer ze zijn verwoest
er zijn mensen
die pas tot leven komen
wanneer niemand meer kijkt
wanneer de legers zijn verdwenen.
(Bezoek aan de verwoeste stad 1). (2020).
Een man is tot het laatst gebleven
hij zei dat er buiten dit afgelegen bestaan
geen leven is
waar hij naartoe zou kunnen gaan
hij zei dat er straks niets meer over zou zijn
om naar terug te keren
hij zei het zonder verwijt
zonder spijt
hij zei het
als een eenvoudige vaststelling
als een korte opsomming
van een leven dat samen viel
met dit afgelegen bestaan
hij is gebleven
zoals er ook altijd mensen zijn
die de oproep niet willen horen
om de huizen te verlaten
om de stad te verlaten
wanneer de vulkaan op uitbarsten staat
maar wie achterblijft
in een verwoeste stad
die weet ook
dat er een tijd zal komen
dat hij weer in de stad zal verdwijnen
verwoeste steden dat zijn steden
waar mensen in verdwijnen
zonder ooit weg te gaan
zonder ooit afscheid te nemen
zomaar zonder laatste groet.
(Bezoek aan de verwoeste stad 2). (2020).
Iedere verwoesting
is een vorm van zelfhaat
de ontkenning van het verleden
zal zich vroeg of laat
tegen ons keren
ook al wordt dat
op dat moment nog niet zo gevoeld
de afstand
tot het eigen leven
is dan te groot geworden
om later nog te kunnen overbruggen.
(Bezoek aan de verwoeste stad 3) (2020).
Er zijn mensen
waarvan je het bestaan niet kent
totdat ze ineens tevoorschijn komen
wanneer het noodlot heeft toegeslagen
(Bezoek aan de verwoeste stad 4). (2020).
De zoektocht
naar wat nog is overgebleven
is al begonnen
(Bezoek aan de verwoeste stad 5). (2020).
Nieuwe reacties
06.05 | 12:16
Wat een prachtig gedicht dat tot de verbeelding spreekt! Dank je wel voo...
23.04 | 07:04
Bedankt voor het sturen. Mooi gedicht..