Nico-Jan van Dijk gedichten
Paul van Vliet.
Paul van Vliet zei
dat het belangrijkste
in het leven is
om liefgehad te zijn
en om zelf lief te hebben
dat is een diepe waarheid
die ik niet graag
zou willen ontkennen
en die ik ook iedereen
zou willen toewensen
maar wanneer dat anders is
maar wanneer alles anders is
waar zijn dan de plaatsen
om naar toe te gaan
alleen de literatuur begint daar
waar een liefdevol leven ophoudt
alleen de literatuur
gaat over een gemis
en is een gemis
niet de meest zuivere
liefdesverklaring
hier op aarde
in de literatuur
bestaan mensen alleen
wanneer er geen mooie dagen
meer worden verwacht
wanneer de vanzelfsprekendheid
niet meer bestaat
mannen die na het werk
nog wat gaan drinken
thuiskomen in een warm gezin en
“s avonds naar een bridgeclub gaan
zijn literair gezien
gewoon niet interessant
in de literatuur
bestaan ze dan ook niet
en in de literatuur
worden ze ook niet gemist
ik ben zelfs van mening
dat ze daar moeten worden geweerd
en enige lichte dwang
is daarbij wel geoorloofd
die wereld van de literatuur
wordt bevolkt
door mannen
die een leven leiden
waarin niets zeker is
waarin niets bestaat
dat op een liefdevol leven lijkt
maar die toch
een weg moeten zoeken
omdat ook daar een leven is
dat geleefd moet worden
en ook daar een uitnodiging ligt
die aanvaard moet worden
het bijzondere feit
doet zich nu voor
dat juist bij hen de herkenning ligt
die we allemaal lijken te zoeken
mannen
die op het eerste gezicht
je niet dwingen
om je in hen te herkennen
maar hier ligt toch een herkenning
die niemand meer verwacht
kennelijk zoeken we bij hen
wat zonder deze omweg
niet kan worden bereikt
maar waarom
is deze moeilijke weg nodig
waarom is er geen andere weg
ook daar heeft
Paul van Vliet iets over gezegd
hij zei dat hij altijd wachtte
op iets dat nog zou komen
nooit heb je het einde bereikt
nooit kun je achterom kijken
om vast te stellen
wat je hebt bereikt
hooguit kan je zeggen
ik was hier op bekend terrein
er bestaat kennelijk een noodzaak
die niet te verklaren valt
avond na avond
dag na dag
een noodzaak
die een diepe laag verbergt
maar verder onbekend blijft
er is een gebied
waar niets bestaat
en dat toch betreden moet worden
en iemand moet het doen
iemand moet het zeggen
want er blijft al zoveel ongezegd
de man op het toneel
moet het dan maar doen
maar de man op het toneel
stelt zichzelf de vraag
wie staat hier dan
ben ik het wel zelf
of is het een ander
is dit een evenwicht
dat door de snelheid
in stand wordt gehouden
of is het de zwaartekracht
die alleen vandaag
aanvoelt als de snelheid
van het licht
word ik wel gehoord
of is het de echo
van de zaal
en iedereen is stil
niemand zegt een woord
alleen een kind
vraagt hardop
wie is die man
die daar op het toneel
staat
en zijn vader
buigt zich voorover
en zegt bijna fluisterend
in zijn oor
die man
daar op het toneel
dat zijn we allemaal.
(Paul van Vliet). (2023).
Het gesprek dat ooit begon.
Wanneer
met het toenemen van de jaren
de afstand groter wordt
en mensen
langzaam uit ons zicht verdwijnen
dan komen
een paar mensen
uit ons verleden
toch weer dichterbij
het gesprek
dat ooit begon
gaat dan gewoon weer verder
het gesprek
dat ooit begon
is nog lang niet ten einde.
(Het gesprek dat ooit begon). (2023).
