Hong Kong

Dit China, dat vele jaren stom was, opnieuw tot leven wekken, is geen gemakkelijke taak..

Het is alsof men tot een dode zou zeggen: “Je moet leven”.

                                                         Schrijver-essayist  Lu Xun.

Als ik de mensen zie

in de metro’s van de steden

van deze wereld

dan merk ik

hoe gemakkelijk we afstand nemen

van het leven

van miljoenen mensen

over de hele wereld

niet alleen in Hong Kong

Sjanghai, Tokio of in Chicago

maar van mensen

over de hele wereld

mensen

slapend tegen beslagen ruiten

op weg

naar hun eindbestemming

naar hun lotsbestemming

maar dit heb ik geleerd

kleuren worden belangrijk

in een wereld

die alle kleuren lijkt te weren

gezichten worden belangrijk

in een wereld waarin

we geen gezichten meer zien

we gaan dan op zoek

naar de laatste menselijke gestalte

op de bijna eindeloze rij balkons

van de hoogbouw van Hong Kong

of van willekeurig iedere andere stad

En als er dan toch

nog ergens een mens gevonden wordt

onzichtbaar klein

op een balkon

of achter een raam

zonder dat hij wist

dat hij verborgen was

dan lijkt het een klein wonder

en een overwinning op de overmacht

van steen en staal

een historische mijlpaal

die gevierd moest worden

mensen worden ineens belangrijk

in een wereld

waaruit de mensen zijn verdwenen

maar als ik goed naar de hoogbouw

van Hong Kong kijk

dan lijkt het alsof er mos is gaan groeien

op de verweerde stam van een oude boom

dan lijkt het

alsof er in de nacht paddenstoelen zijn opgekomen

die een plaats hebben gevonden

op de doorweekte muren

van de hoogbouw

de voedingsbodem voor nieuw leven

ook wanneer de ondergrond

van steen en staal is

hoe harder het steen 

hoe abstracter de zinnen 

waarmee we ons omringen

hoe groter de droom 

hoe groter de woorden

die ook het tegendeel beweren

dit is de gouden muur

die niet meer van goud is

maar het is wel de grens 

die legers ervan weerhoudt  

om hun oude droom te volgen.

Vormt die hoogbouw

dan de leegte die we nodig hebben

om te kunnen ademen

is het dan de open ruimte

die we zelf moeten invullen

om te kunnen leven

schept de koele berekening

dan zijn een eigen mystiek

en is het een reflex

uit een dieper bewustzijn

een herinnering

uit een ver verleden

komt de natuur ons dan zo tegemoet

maar dan op een manier

die we niet konden vermoeden

en waarvoor we ook geen

goede verklaring hebben  

de natuur geeft ons de ruimte

die we nodig hebben

om te leven

om te ademen

de natuur geeft ons de afstand

die we nodig hebben

voor de intimiteit

van een volwaardig leven

alleen maar

door een leegte te suggereren

die er in werkelijkheid niet is

door een stilte te geven

die in werkelijkheid niet kan bestaan

We zien dan gezichten

door beslagen ramen heen

gezichten

die we anders niet zouden zien

en we stellen vragen

die we anders niet zouden stellen

dit is de hoogbouw van Hong Kong

dit is de afstand

die alle mensen gelijk maakt

een gelijkheid

die de eenzaamheid

ook een beetje

minder eenzaam maakt

hier wordt een taal gesproken

die alleen in deze ijle lucht kan overleven

want onze wereld is zo groot

dat we graag de grens opzoeken

van ons verstand

van ons bevattingsvermogen

en Hong Kong is hoog en dichtbij tegelijk

zo hoog

dat het niet meer hoog lijkt

en zo dichtbij

dat het niet meer dichtbij lijkt 

Hong Kong 

de eerste onder zijn gelijken

heerser in zijn eigen rijk

zoveel dichter bij de hemel

kunnen we haast niet komen.

                            (Hong Kong).         (N.a.v. de fotografie van Michael Wolf).            (2018).