Nico-Jan van Dijk gedichten
De eeuwigheid bestaat
al was het maar even
We kunnen het
maar beter aanvaarden
dat we blijven dromen
van een leven
waaraan geen einde lijkt te komen
dat we blijven dromen
van een leven
dat nog verder gaat
ook wanneer we er
zelf niet meer zijn
het verhaal
dat lang verborgen bleef
heeft dan eindelijk
zijn laatste vorm gekregen
onzichtbaar en levensecht
mensen zouden
niet mogen weggaan
dat is onze diepste wens
een beetje onsterfelijkheid
ligt nu eenmaal
in ons denken besloten
kennelijk is nog niet alles gezegd.
(Kennelijk is nog niet alles gezegd). (2022).
Laten we het maar serieus nemen
dat met het verstrijken van de jaren
onze herinneringen ook steeds scherper worden
laten we maar onder ogen zien
dat de jaren
zich niet alleen van ons verwijderen
maar dat ze ook dichterbij komen
we zouden hierin een aanwijzing kunnen zien
een opdracht die we niet zomaar mogen negeren
een weg die je wel moet gaan
maar de prijs die je daarvoor betaalt
dat zijn de lege dagen en koude nachten
dat zijn lege straten en de vergeten namen
niemand had je ooit gezegd
dat dit je te wachten stond
de strijd die niet te winnen valt
de strijd tegen de vergankelijkheid
pas veel later
als je in een onbewaakt ogenblik
achterom kijkt
pas dan zie je
dat het ook de kracht is geweest
die je tot hier toe heeft gebracht
(De prijs die je betaalt). (2022).
In onze verbeelding
zijn er geen grenzen
in onze verbeelding
gaat het onverbiddelijk heden
samen met wat
een leven lang ons omgeeft
met wat ons leven heeft bepaald
pas na vele jaren
zal het eindelijk
zijn vaste vorm gaan krijgen
pas na vele jaren
krijgt het langzaam zijn eigen plaats
in onze verbeelding
zijn er geen grenzen
maar de enige waarheid
die we ooit zullen vinden
is heel persoonlijk
heel klein
niet meer
dan een korte streling
in het voorbij gaan.
(In onze verbeelding zijn er geen grenzen). (2022).
Zo word je langzaam
steeds meer de betekenis
die je ontleent
aan een wereld
die zelf geen betekenis meer
aan zijn bewoners kan geven
alleen niemand zegt het
alleen niemand ziet het
zelfs de erkenning
van dit modern heldendom
word je stilzwijgend onthouden
de Griekse held
die de wereld overging
wordt bij zijn thuiskomst
door niemand meer herkend
ook al dacht je misschien
dat de lijnen samenkomen
aan de horizon
en dat vergeving daar op je wacht
niet voor alles is een reden
niet voor alles is verklaring
niet alles komt goed
aan het eind.
(Modern heldendom). (2022).
Eens zou ik begrijpen
dat mensen lijden
en worden vergeten
een huiver gaat door de bomen
en nog niet alles is gezegd
dit hooghartig zwijgen
is de afstand tussen mensen
en de waarheid spreken
dat is schuldig zijn
het bleef stil
doodstil
maar met een kracht
veel groter
dan we ooit konden vermoeden
wordt dit oordeel
iedere dag ook weer opgeschort
daarvoor is geen goede reden
geen goede verklaring te geven
alleen deze oude gedachte
een vorm van onsterfelijkheid
ligt al vanaf de vroege oudheid
aan ons denken ten grondslag.
(Eens zou ik begrijpen). (2022).
We kunnen het maar beter aanvaarden
dat we een wet volgen
die we zelf niet eens goed kennen
dat er een wet is
die zegt dat ontkenning
een vorm van onsterfelijkheid is
die we heel even mogen koesteren
dat er een gebied is
waar we nooit zullen komen
maar dat wel een leven lang met je meegaat
zonder dat het tastbaar wordt
zonder dat we het kunnen omarmen
de taal van een land
dat we alleen uit de verte
even mogen zien
we kunnen er niets over zeggen
omdat er lang geleden is besloten
om het zomaar te laten voortleven
om het gewoon te laten voortbestaan
het blijft dan ook stil
maar het laatste woord
is er nog niet over gesproken.
(Het laatste woord is er nog niet over gesproken). (2022).
Nieuwe reacties
06.05 | 12:16
Wat een prachtig gedicht dat tot de verbeelding spreekt! Dank je wel voo...
23.04 | 07:04
Bedankt voor het sturen. Mooi gedicht..